Geen ‘pinkwashing’, maar echte emancipatie – en hoe ‘links’ vrouwen naar ‘rechts’ drijft

Volgens De Groene Amsterdammer zorgt het toenemend aantal vrouwen dat zich richting de rechterkant van het politieke spectrum beweegt voor het normaliseren van ‘extreem-rechts’ gedachtegoed. Maar is het extreem-rechts of toxisch-conservatief dat aan terrein wint? En vooral: is het niet vooral radicaal-links dat hier zelf de oorzaak van is?
Ik heb nooit politieke ambities gehad, maar al helemaal nooit had ik voorzien dat ik actief zou worden en zelfs op de Tweede Kamerlijst zou staan voor een rechtse partij. Als dochter van een PvdA-vader (persoonlijk assistent van Joop den Uyl en Ed van Thijn en ambtelijk secretaris van de PvdA-Tweede Kamerfractie in de hoogtijdagen van de sociaal-democratie) en een militant feministische GroenLinks-moeder ben ik de vleesgeworden creatie van de inmiddels de rood-groene versmelting. Mijn ouders waren hun tijd ver vooruit. Ik heb mijzelf dan ook altijd als wortel geschoten links beschouwd. Voor vrijheid, gelijkwaardigheid, gelijke rechte en acceptatie voor iedereen. Voor de mogelijkheid om je eigen keuzes te maken en je leven in te richten zoals jij dat wilt. Voor acceptatie van die keuzes, ook als het de mijne niet zouden zijn. En niet in de laatste plaats: voor vrije vrouwen. Voor erkenning van vrouwelijkheid in al haar facetten, waarbij de natuurlijke, biologische aspecten daarvan kunnen bestaan en worden gewaardeerd en gefaciliteerd naast de – noodzakelijke - sociaal-maatschappelijke ontwikkeling van vrouwen in de moderne samenleving, om hun ontwikkeling en hun rechten en vrijheden te waarborgen en te cultiveren.




















































