Ketenen gebroken: het wordt vanzelf weer 2 juli
Het is niet mijn geschiedenis, Keti Koti. Welke kant je het ook uitdraait, uitpraat of uitmanipuleert. Het enige wat mij linkt aan deze geschiedkundige horror, is het simpele feit dat ik in Nederland geboren ben, leef en kennis heb genomen van deze periode uit de geschiedenis.
Tegelijkertijd is enige waar ik Keti Koti van ken, de jaarlijkse ophef in de media. De verdeeldheid tussen twee kampen, telkens weer geframed als slavenhandelaren en de slachtoffers. Daar kun je van alles van vinden maar in wezen is het heel simpel: ik heb geen idee wat het is om zwart te zijn. Het enige wat ik wél tot in elke vezel van mijn zijn weet, is hoe rechtvaardigheid en gelijkheid werkt. Dus Keti Koti herdenken? Vieren? Ik vind het geweldig dat dat allemaal kan en gebeurt in Nederland. De geschiedenis wordt niet ontkend, niet gewhitewashed maar het boetekleed wordt jaarlijks weer aangetrokken. Dit nooit weer.
