The war on drugs, the war on terror, the war on the virus, the war on Russia, we realiseren het ons niet omdat we sinds de Tweede Wereld Oorlog geen tanks door de straten hebben zien rijden en de meeste mensen niet zelf meer in de loopgraven liggen of bloembollen moeten eten, maar eigenlijk zijn we in het Westen al decennialang in oorlog. Althans, zo wordt ons verteld door de zittende macht die continu dé klassieke strijd moet voeren: die tussen goed en kwaad. Een beproefde methode om het volk rustig en gehoorzaam te houden: verzin een vijand, creëer een beetje angst en kom met een collectief wapen om die vijand te verslaan. En zo lijnen de troepen zich gedwee op en marcheren marsliederen zingend naar het slagveld zonder zich af te vragen of die tegenstander eigenlijk wel echt de vijand is. In tijden van oorlog is de waarheid tenslotte altijd het eerste slachtoffer. En de Slag om de Waarheid is misschien wel de meest bloedige strijd van onze tijd. Met de meeste onschuldige slachtoffers, die meedogenloos in de pan gehakt worden. Maar in plaats van de oorlogsmisdaden te veroordelen en te berechten worden zij vol trots gepresenteerd in de krant en op het Journaal. Wie dacht dat Onno Eichelsheim onze Commandant der Strijdkrachten was, kent de macht van het bataljon van hoofdredacteuren niet. Want de pen is machtiger dan het zwaard. En die heeft de afgelopen jaren heel wat dappere strijders een kopje kleiner gemaakt.