Nederland is vol; niet alleen ten dele, maar tot over de rand vol. Doorgaans brengt visite vreugde aan, “is ’t niet bij het komen, dan wel bij het gaan”. Maar in dit geval zijn de vreugdemomenten vrij schaars en onder een meerderheid van de Nederlandse en Europese bevolking raakt een ander oud spreekwoord ook weer in zwang: “Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan”, waarbij men toch steeds meer aandringt op het moment van ‘gaan’. Dat komt vooral omdat inmiddels ruimschoots is gebleken dat met name nieuwkomers uit islamitische landen hun falende culturen (daar zijn ze immers voor ‘gevlucht’) niet willen inwisselen voor deelname aan de westerse cultuur (daar zijn ze immers naartoe gekomen) en gesloten enclaves in Nederlandse steden vormen.