Op basisschool De Bijlmerhorst in Amsterdam-Zuidoost heeft zeker één op de twintig leerlingen geen vaste verblijfplaats. Brugfunctionaris Esther Muriani begeleidt deze kinderen. “We weten niet eens van iedereen hoe het zit,” zegt ze. “Veel kinderen schamen zich en praten er niet over.” Daarom krijgen álle leerlingen een lunchpakket, en mogen ouders gebruikmaken van een douche en wasmachine op school.

Sommige ouders kiezen ervoor om een garagebox te huren. Daar zetten ze een bed neer, gewoon om maar een dak boven hun hoofd te hebben. Voor zichzelf én hun kinderen. Een schrijnend voorbeeld is alleenstaande moeder Janice. Haar man verliet haar vorig jaar, waarna ze met drie kinderen op straat belandde. Sindsdien trekt ze van plek naar plek. Twee maanden sliep het gezin in de gang van een flatgebouw. “Dat was een hel,” vertelt ze. “Ik kan er niet meer over praten.”

Volgens Nienke Jaarsma van het Ouder- en Kindteam in de Bijlmer is de hulpketen in Amsterdam-Zuidoost vastgelopen. Zelfs met een urgentieverklaring duurt het zes tot acht maanden voor er een woning beschikbaar komt. Tijdelijke opvang is geen oplossing: die is streng gereguleerd en biedt nauwelijks ruimte.

Er zijn geen exacte cijfers over het aantal thuisloze kinderen. Het CBS telt alleen dakloze volwassenen tussen 18 en 65 jaar. Kinderen blijven buiten beeld. Toch is het probleem reëel, zeggen scholen en hulpinstanties.

Nieuwsuur en het Jeugdeducatiefonds stuurden een vragenlijst naar zestig brugfunctionarissen in alle provincies. Slechts zestien reageerden. Tien van hen gaven aan thuisloze kinderen te begeleiden. Deze kinderen slapen soms ook in bedrijfspanden of op stations – plekken zonder privacy, bed of sanitair.