De race om het lijsttrekkerschap leek overzichtelijk. In een artikel op De Kanttekening van vorige week werd gesproken over twee kanshebbers: Patricia Dinkela, activist en voorzitter van de Haagse Stadspartij, en Tofik Dibi, oud-Kamerlid voor GroenLinks. De partij, die in 2023 haar Kamerzetel verloor maar inmiddels 4.000 leden telt, wil met de verkiezingen op 29 oktober weer terugkeren in de Tweede Kamer. Maar volgens Lodik klopt het beeld van “twee kandidaten” niet.

“Ik ben de derde kandidaat,” zegt Lodik in een openhartige video's op Instagram en TikTok. Ze beschrijft hoe ze maandenlang gesprekken voerde met bestuursleden, uiteindelijk solliciteerde, meerdere gesprekken en een presentatie gaf, en enthousiast werd binnengehaald. Totdat plots het artikel verscheen waarin zij niet werd genoemd. “En toen wist ik: ik ben onzichtbaar gemaakt.”

 

 

 

 

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een bericht gedeeld door Chanel Lodik (@marketingvrouw) 

Bewust gepasseerd?
Volgens Lodik is haar kandidatuur niet alleen gepasseerd, maar bewust buiten beeld gehouden. “Het artikel is bewust gelekt door de top van BIJ1,” zegt ze. “Zodat de keuze onder de leden zou gaan tussen de twee kandidaten die zij wilden.”

Lodik stelt dat ze te horen kreeg dat ze “een goede derde” was, maar dat ze werd afgewezen vanwege “te weinig politieke ervaring en leiderschapservaring.” Dat verbaast haar, omdat die criteria niet vooraf duidelijk waren. “Iedereen wist dat ik geen politieke ervaring heb. Toch werd ik uitgenodigd. Ik heb mijn presentatie goed voorbereid. Ik was serieus.”

Nog wranger vindt ze de timing van het mediabericht. “Ik had maandagavond mijn presentatie gegeven. Anderhalve dag later stonden Dinkela en Dibi al in de media als enige serieuze kandidaten. Terwijl de bestuursvergadering nog niet eens had plaatsgevonden.”

Transparantie zoek
In een mail aan de selectiecommissie en het bestuur stelt Lodik kritische vragen. Wanneer is besloten dat zij slechts ‘nummer drie’ was? Op basis waarvan? Waarom was politieke ervaring ineens doorslaggevend, terwijl dat eerder geen voorwaarde leek? Ze kreeg geen reactie.

Later wordt ze gebeld door iemand van de selectiecommissie. Die vraagt haar of ze haar kandidatuur wil terugtrekken. “Dat vond ik vreemd. Als ik moet besluiten om me terug te trekken, dan ben ik blijkbaar nog steeds in de race.” Toch blijkt al snel dat er in feite geen keuze meer te maken is. “Ik ben simpelweg nooit serieus voorgedragen. Mijn naam was geen optie.”

Principiële breuk
Lodik benadrukt dat haar kandidatuur uit overtuiging kwam. Niet om beroemd te worden, maar om iets te betekenen. “Ik wilde gewoon eerlijk meedoen. Ik heb iets te bieden, ik heb geïnvesteerd.” De gang van zaken, met gelekte namen, ontbrekende terugkoppeling en vage beslissingen, heeft haar vertrouwen in de partij compleet ondermijnd.

“Ik weiger onzichtbaar gemaakt te worden,” zegt ze. “Als er iets is wat ik ben, is het krachtig. En als er iets is waar ik voor sta, zijn het de idealen waar BIJ1 zegt voor te staan.” Inmiddels heeft ze aangegeven niets meer met de partij te maken te willen hebben.

Reactie vanuit partijtop blijft uit
De partijleiding heeft vooralsnog niet publiekelijk gereageerd op het verhaal van Lodik. Wel is duidelijk dat de stemming onder de leden inmiddels loopt, met Dinkela en Dibi als de officiële kandidaten. In de mailing die de leden ontvingen spreekt het bestuur van “twee krachtige kandidaten”, waarmee Lodik definitief buiten beeld is geplaatst.

Toch blijft de vraag hangen: is dit de radicale democratie waar BIJ1 zich op beroept? Of is er sprake van klassiek politiek handwerk, waarbij machtskeuzes vooraf worden dichtgetimmerd en ongewenste kandidaten uit het zicht verdwijnen?

Het is bepaald niet de eerste keer dat BIJ1 in opspraak komt vanwege interne problemen. In de afgelopen jaren splitsten talloze raadsleden zich af van de partij, waaronder de gehele fractie in Amsterdam. In interviews spraken betrokkenen van een ongezonde werksfeer. Tot overmaat van ramp bleek de politieke erfenis van Sylvana Simons een gigantische geldschuld te zijn. De partij moest bijna 128.000 euro aan subsidies terugbetalen, zo schreef demissionair minister Hugo de Jonge eind 2023 in een Kamerbrief.