In een goed functionerende democratie zijn niet alleen volksvertegenwoordigers die de regering controleren van belang, maar een evenzo cruciale rol is weggelegd voor de pers, die moet optreden als de luis in de pels van de bestuurders. Maar in plaats van de objectieve, onafhankelijke waakhond is onze pers de afgelopen jaren verworden tot een dociel schoothondje, dat af en toe een brokje krijgt en aan de leiband loopt van zijn baasje, de overheid. Of beter gezegd zijn pers en politiek een doorgefokt, nieuw ras geworden: samengesmolten tot een veelkoppig monster dat gromt en bijt naar alles dat in zijn weg loopt. Dat monster verdedigt het machtsbastion in Den Haag met hand en tand en iedere dappere strijder die probeert om het te trotseren wordt genadeloos vermalen tussen de kaken van het beest en en plein public uitgekotst op het spreekwoordelijke dorpsplein, om door de brave onderdanen bespuugd en weggehoond te worden. Het is tenslotte zaak om de mensen zo bang en afhankelijk mogelijk te maken, zodat de macht in het zadel blijft. En hoe bereik je dat nou beter dan de journalistiek politiek te maken en andersom?