Sinds 2015 is het DNA van 91 wolven in kaart gebracht via sporen, uitwerpselen en karkassen. Van 22 van deze wolven is nooit meer enig spoor gevonden, ook niet in het buitenland, waar wolven soms naartoe trekken. "Het is onvoorstelbaar dat je in Nederland, met zoveel waarnemingen, maandenlang niets meer van een wolf hoort," aldus een van de ecologen. Aanrijdingen zijn de meest voorkomende doodsoorzaak, maar deze slachtoffers worden vrijwel altijd teruggevonden.

Experts vermoeden dat sommige wolven worden gestroopt voordat ze officieel geregistreerd zijn. Met name in de Veluwe en Zeeland lijken verhoudingsgewijs veel wolven te verdwijnen. De Midden-Veluwe wordt genoemd als een opvallend gebied, waar een vrouwtjeswolf drie jaar lang geen nageslacht kreeg, ondanks de aanwezigheid van mannetjes. Twee gevallen van stroperij zijn bevestigd. Eén wolf werd in Stroe doodgeschoten, terwijl botresten van een andere wolf onder verdachte omstandigheden in Ughelen werden gevonden. Wolvenexpert Glenn Lelieveld wijst erop dat het verbod op monitoren in bepaalde gebieden, zoals delen van de Hoge Veluwe, het lastig maakt om een volledig beeld te krijgen. De Hoge Veluwe is bovendien omstreden vanwege de openlijke afkeer van wolven door de directie van het natuurgebied.

In Zeeland wijst Lelieveld eveneens op een hoog aantal verdwijningen. Dit roept vragen op, omdat wolven normaal gesproken snel weer sporen achterlaten. De wolf is internationaal beschermd, en het doden ervan kan leiden tot forse straffen. Toch lijken sommige boeren en jagers de aanwezigheid van wolven niet te accepteren. Het gepolariseerde debat rondom de wolf draagt bij aan een vijandige sfeer. Uitspraken zoals "afknallen die wolven" van publieke figuren en boeren voeden deze sentimenten.

Maurice La Haye van de Zoogdiervereniging benadrukt dat het stropen van welpen of jonge wolven relatief eenvoudig is en moeilijk te traceren. "Hoe eerder ze verdwijnen, hoe kleiner de kans dat ze ooit opgemerkt worden," stelt hij.