Beste Ronny,

Met alle beste bedoelingen probeer ik in verbinding met je te komen en mijn perspectief te delen. We delen een gezamenlijk Joods leed en de eerste keer dat ik in mijn leven geconfronteerd werd met mijn Joodse verleden, was tijdens de coronatijd.

Elke dag dat ikzelf bijna nergens binnen mocht komen en gezinnen buiten een openbaar zwembad hun kinderen zag afdrogen, terwijl de ‘gutmenschen’ zonder enig mededogen langsliepen, deed mij denken aan die tijd waar wij allebei liever niet aan terugdenken. Want, Ronny, ik weet hoe diep dat zit.

Maar uitgerekend het CIDI trok deze parallel naar het strafrecht, door onder andere politici aan te klagen. Want die parallellen zouden “beledigend” zijn, terwijl juist die vergelijking bewijst dat het historische besef nog steeds leeft (gelukkig maar)! En tóch, het mocht niet.

Maar het CIDI spreekt niet namens alle Joden, en mijn oom, Mordechaï Krispijn, en ik zijn daar het bewijs van. Hij komt op voor het recht van spreken van David Icke. En datzelfde vuur voor het recht op spreken leeft net zo sterk in mij voort.

Want in mijn Joodse DNA - ik weet niet hoe dat bij jou is - zit een alarmbel. Die gaat af zodra iemand begint over het verbieden van woorden. Dáármee begint altijd de dictatuur. Zo ook in die tijd waarin ons leed ligt.

Dus ik vraag je, uit respect voor ons leed, niet te pleiten voor hetzelfde als wat onze families hebben ondervonden: namelijk een glijdende schaal naar autoritair machtsmisbruik, die altijd begint met het beperken van de vrijheid van meningsuiting waar jij openlijk voor pleit.

Vriendelijke groet,
Jonathan Joshua Krispijn

-----------------

Jonathan Krispijn is verslaggever bij Ongehoord Nederland en oprichter van het cabaretcollectief Hart voor Humor. Volg hem hier op X, of bezoek zijn website. Bovenstaande tekst werd oorspronkelijke geplaatst op X, maar is met zijn toestemming ook gepubliceerd op NieuwRechts.