Hoe het VK veranderde in een uitkeringscultuur: wat kan Nederland hiervan leren?
Marcus Gibson schetst in zijn column een hard beeld van een Verenigd Koninkrijk dat steeds dieper wegzakt in een uitkeringscultuur. De werkloosheid loopt op, het aantal langdurig zieken stijgt explosief en grote groepen Britten vallen definitief uit de arbeidsmarkt. Volgens Gibson is het probleem niet alleen economisch, maar vooral structureel: een uitgehold arbeidsethos, een overheid die aanvragen nauwelijks controleert en een industrie die door decennia van falend beleid is uitgekleed. Zijn column legt bloot hoe een combinatie van hoge lasten, dure energie, gebrekkig onderwijs en ongecontroleerde import de Britse samenleving aan het afglijden brengt.
Vorig jaar kwam een vriendin vanuit Amerika naar Londen om te gaan werken. Ze vertelde me hoe verbaasd ze was over de werkethiek van haar Britse collega's. “Als het zonnig is, gaan ze tijdens de lunch naar het park – en komen ze 's middags niet meer terug!”, klaagde ze. Deze week kwam er een grimmige bevestiging van de achteruitgang van de arbeidsmarkt in het Verenigd Koninkrijk, toen het werkloosheidscijfer 5 procent bereikte en voor jongeren zelfs 15 procent.
De economie verkeert zeker niet in goede staat, maar wat nog erger is, is dat Groot-Brittannië nu een groot probleem heeft met grote aantallen mannen en vrouwen die tevreden leven van een permanente reeks uitkeringen van de staat.
