Wie de afgelopen jaren de politiek een beetje volgde en weleens naar een debat keek over de gezondheidszorg in Nederland, werd met een beetje geluk getrakteerd op een aflevering met zorgschildmaagd Fleur Agema in de hoofdrol. Vol vuur trok zij ten strijde tegen de vele bezuinigingen op de GGZ, de ouderenzorg, het gebrek aan mondkapjes en het niet snel genoeg volledig vaccineren van de kudde tijdens de coronacrisis. Want ook Fleur deed het tenslotte voor de ander. Fulminerend beklom zij de katheder in de plenaire zaal, om zorgministers Hugo de Jonge, Ernst Kuipers en hun virale vrienden in niet mis te verstane bewoordingen ter verantwoording te roepen over het verkwanselen van de volksgezondheid en van ons belastinggeld, dat over de balk werd gesmeten voor van alles en nog wat, behalve voor het zorgdragen voor het beter maken van ons land. Continu op de barricaden voor onderbetaalde verpleegkundigen en de allerarmste Nederlanders die zorgmijders waren geworden omdat ze de exorbitante eigen risicopremie niet konden ophoesten.  Ja, we konden het aan Fleur Agema overlaten om de vinger op de zere plek te leggen. Maar nadat Neerlands gezondheidsgladiator de arena van de macht in werd gestuurd om de echte titanenstrijd aan te gaan met de gezondheidsglobalisten, ging zij tragisch ten onder. Tijdens de behandeling van haar begroting bleken haar grootste vijanden nu haar vrienden. Want een minister die geen vriendjespolitiek bedrijft, wordt al heel snel uitgekotst.