Theo van Gogh, arrogante klootzak!
Twintig jaar geleden vond ik Theo vervelend, z'n houding arrogant, z'n vraagstellingen veel te dwingend en onbeschoft. Zijn grove uitlatingen en met scheldwoorden geïllustreerde meningen over de grenzen van het fatsoen en choquerend. Theo vertegenwoordigde voor mij alles wat ik niet worden wilde, want ik stemde PvdA, geloofde in een respectvol debat, was overtuigd van de zegeningen van de multiculturele samenleving en was politiek gezien links van kleur.
Wat ik toen niet zag, maar wat nu voor mij absoluut kristalhelder is, is het feit dat Theo twintig jaar geleden een roepende in de woestijn was. Net zoals Pim Fortuyn verkondigde hij onpopulaire en door velen als beledigend ervaren meningen, voornamelijk tegen de Islam. Theo deed dat op grove wijze, om te kwetsen, om de grenzen van het betamelijke op te zoeken, om te kijken waar de vrijheid van onze vrijheid van meningsuiting stopt. Theo heeft dat uiteindelijk met de dood moeten bekopen, net zoals b.v. de redactie van Charlie Hebdo in 2015, op beestachtige wijze afgeslacht om tekeningen die door moslims als beledigend werden opgevat.
