Erfbelasting is gelegaliseerde lijkenpikkerij
In haar recente column in het NRC pleit journalist en econoom Marike Stellinga voor een verhoging van de erfbelasting, met als argument dat dit bijdraagt aan een eerlijker verdeling van vermogen en het verkleinen van ongelijkheid. Hoewel dit op het eerste gezicht nobel lijkt, is het in werkelijkheid een misvatting die de kernwaarden van onze samenleving ondermijnt. In navolging van andere deugcollectivisten, zoals onze nationale klaaggraaf Schimmelpenninck, worden we via de reguliere media klaargestoomd voor een verhoging van de erfbelasting. Zelfs Lubach leende zich voor een potje massamanipulatie om de volkswoede over erfenissen aan te wakkeren.
De erfbelasting is in essentie een straf op hard werken, sparen en het doorgeven van welvaart aan de volgende generatie. Het ontmoedigt mensen om te investeren in hun toekomst en die van hun kinderen. Normale mensen, die niet hormonaal gedepriveerd zijn, of lijden aan tijdens de lessen burgerschap opgedrongen genderdysforie, doen hun best om hun kinderen een goed leven te bezorgen. Onder druk van het bestrijden van kansenongelijkheid en vermogensongelijkheid moet je je inmiddels bijna schamen als je de vruchten van jouw levenslange inspanningen doorgeeft aan het nageslacht zonder dat de Staat hiervan een aanzienlijk deel opeist.
