Ebru Umar | De kritische blik: 'Meest onbetrouwbare man is straks Chef verkiezingen'
Helikopters boven het huis kondigden het onheil aan tegelijkertijd met de eerste tweets: een schietpartij in het Erasmus MC. Niet veel later ging de telefoon: een vriendin die checkte of ik thuis was omdat haar zoon, student medicijnen, nú naar mij toe kwam lopen. ‘Hij moet weg uit dat ziekenhuis en ik wil hem niet op straat hebben’. Moeders in paniek, zoonlief stoïcijns: ‘je begrijpt dat er statistisch gezien minder slachtoffers vallen dan je denkt? Een persoon kan nu eenmaal niet iedereen raken.’ Nuchterheid is niet aan moeders besteed, ook niet aan media of politiek trouwens.
Het onwerkelijke drama is precies dat: onwerkelijk. Wie door Rotterdam loopt, ziet steeds meer verwarde mensen door de stad dolen. Mensen die zorg nodig hebben, begeleiding en een dak boven het hoofd. Het is angstaanjagend want de gedachte die opkomt, is niet die mensen negeren maar wél hoe het kan dat er geen zorg is. En die vraag is in het geval van Fouad L. zeer terecht. Hoe kan een dierenbeul ondanks herhaalde meldingen, doorgaan met zijn dagelijkse leven? Hoe kan het dat niemand ingrijpt als geconstateerd wordt dat hij onder zwaar vervuilde omstandigheden leeft? Hoe kan de angst van zijn buurvrouw genegeerd worden? Hoe kan een persoon, of het nou deze Fouad is of een ander, twaalf jaar aan een instituut ingeschreven staan zonder dat iemand zich afvraagt of het wel goed gaat met die jongen, of die opleiding wel bij hem past of dat hij misschien beter af zou zijn elders, niet op een opleiding maar in een inrichting?
