Elke ochtend kijk ik in de spiegel: ik zie het verval, doe mijn best het te camoufleren. Het verval betreft de buitenkant – het belangrijkste voor vrouwenbladen, kranten, tijdschriften en tv. Het zal nog een tijdje duren eer ik het verval zal accepteren, misschien wel nooit. Ondertussen heb ik geen greintje twijfel over mijn inhoud: ik kan mijzelf aankijken in élke spiegel. Mijn rechtvaardigheidsgevoel, mijn compassie met de underdog, de minderbedeelde, mijn overtuiging dat vrijheid het grootste goed is en dat de mens intrinsiek slecht en opportunistisch is. Het is aan mij en vele anderen om daar ver van te blijven; vooralsnog lukt dat prima. Ik ken het verschil tussen goed en slecht, kwaadaardig en goed, eerlijk en achterbaks.