Moeder van Liana (16), die werd vermoord door asielzoeker: ‘Ik wil gerechtigheid’

De dood van de 16-jarige Liana uit Oekraïne heeft Duitsland geschokt. Het meisje kwam op 11 augustus om het leven toen ze in Friedland voor een langsrazende trein werd geduwd. De verdachte is een 31-jarige Irakese asielzoeker die sinds maart uitgeprocedeerd was. Justitie liet hem opnemen in een psychiatrische kliniek.
In een openhartig gesprek met Junge Freiheit vertelt Liana’s moeder over haar dochter, over haar wantrouwen richting de politie en over de steun die ze ontving van zowel AfD als CDU. Bovenal klinkt één boodschap steeds terug: ze wil gerechtigheid.
Twijfels vanaf het begin
De dag na het drama sprak de politie aanvankelijk over een ongeluk, mogelijk zelfs een zelfdoding. Voor Liana’s moeder was dat ondenkbaar. “Liana leefde voor de toekomst. Ze had grote doelen en plannen voor haar leven. Voor twee maanden was ze begonnen met een opleiding tot tandartsassistente. Kort voordat mijn dochter door de dader voor de trein werd geduwd, had ze nog met mijn vader, haar opa, gebeld. Hij zegt dat haar stem bezorgd klonk. Het was geen ongelukkig toeval.”
Intussen onderzoekt justitie de zaak als doodslag. Dat geeft haar weinig rust. “Eerst dacht ik dat de dader nu zijn straf zou krijgen.” Maar de verdachte zou eerder gediagnosticeerd zijn met schizofrenie. “Ik twijfel aan die schizofrenie. Maar ik ben er zeker van dat hij aan de straf zal ontsnappen. Na een ‘herstel’ in de psychiatrische kliniek kan hij zonder gewetenswroeging verder leven en nieuwe misdaden plegen – in de wetenschap dat hij zich de volgende keer gewoon weer als psychisch ziek kan voordoen.”
Liana vluchtte in 2022 samen met haar ouders en twee broertjes uit Oekraïne naar Duitsland. Haar moeder schetst een beeld van een leergierig en warm meisje. “Liana was vriendelijk, behulpzaam, bescheiden en doelgericht. Ze was altijd een steun, zowel voor haar ouders als voor haar jongere broers. Ze was heel getalenteerd, speelde piano en tekende erg goed. Ze leerde ijverig Duits om zich te integreren. En dat is haar gelukt. De opleiding beviel haar erg.”
Politie en het gebrek aan camerabeelden
Over haar contacten met de politie vertelt ze: “Mijn eerste contact met de politie was als een gesprek in de mist. Ik was in shock. En de politie sprak aanvankelijk van een ongeluk en overwoog dat het suïcide was. Ze waren aan het begin van het onderzoek en konden niet veel zeggen. Er waren meerdere gesprekken en ik stelde de vragen die mij kwelden. Ze hebben me een tolk gegeven. Zo kon ik mijn gedachten, vragen en gevoelens zonder problemen uiten.”
Toch was er een groot gemis: het station had geen camerabewaking. “Ja, de politie kon daardoor niet veel verder komen. Als moeder doe ik daarom een beroep om daar ten minste nu een camera te installeren. Dat zou hopelijk daders afschrikken. Na een daad helpt het de politie om daders sneller te pakken.”
Politieke steun gezocht
Omdat ze zich machteloos voelde, zocht ze ook steun buiten het onderzoek om. “Ik wil me niet op een dag voor Liana’s graf moeten afvragen of ik nagelaten heb de misdadigers te vinden en ter verantwoording te roepen. Of dat ik het gewoon heb geaccepteerd dat ze niet meer bij ons is. En ik had al het vermoeden dat er iets niet klopte. Ik voelde me machteloos en zocht wanhopig naar gerechtigheid. Daarom heb ik politieke steun gezocht.”
Die steun kreeg ze. “Het maakte me niet uit welke partij mijn zorgen aanhoorde – belangrijk was dat ik niet in de steek werd gelaten. De AfD opende voor mij de deur, luisterde naar me, nam mijn zorgen serieus en staat ons tot vandaag bij.”
Ook de CDU sprong bij. “De gemeente Geisleden met CDU-burgemeester Markus Janitzki publiceerde een oproep om voor ons te doneren, zodat we Liana waardig konden begraven. In Geisleden waren we na de vlucht in 2022 eerst ondergebracht. We wonen nog niet zo lang in Duitsland en hebben geen spaargeld. Des te meer wil ik de CDU en vooral de heer Janitzki bedanken. Hun steun in deze moeilijke tijd heeft ons erg geholpen en betekent veel voor ons.”
‘Hij moet zijn straf uitzitten’
De moeder sluit af met een oproep. “Als moeder wil ik andere mensen moed geven, zich niet door de situatie te laten ontmoedigen. Hoeveel misdaden zijn zonder consequenties gebleven? De politie heeft weliswaar de verdachte gepakt. Maar de dader mag niet in de psychiatrie worden opgenomen of gewoon naar zijn land worden teruggestuurd. Ik wil dat hij in voorlopige hechtenis gaat en zijn straf uitzit. Ik wil gerechtigheid.”
Praatmee