Danielle Verdyck uit Antwerpen koos bewust voor een gemengde school. “Divers is evident, vonden we,” vertelt ze bij De Standaard. Maar bij de inschrijving van haar zoon sloeg de twijfel toe. “Toen zagen we de naambordjes in de gang en merkten we dat onze zoon zowat de enige Nederlandstalige naam had. Je wil dat je kind goed Nederlands kan en goed leert schrijven. Wat als alle kinderen een andere taal spreken op de speelplaats? Wat als er geen verjaardagsfeestjes zijn?”

Verdeckt besloot op het laatste moment over te stappen naar een school in een naburige gemeente. Daar bleken bijna alle leerlingen wit. “We zouden initieel niet voor deze school gekozen hebben, maar we waren in een kramp geschoten. En we zijn wel blij. Onze zoon heeft goede vrienden die hij ook op het voetbal ziet.”

Monocultuur in plaats van multicultuur
Andere ouders spreken ronduit over een monocultuur die migratie met zich meebrengt. Ellen Jochems, moeder van twee zonen in Antwerpen, ervoer het zelf. “Je zonen in superdiverse scholen zien schoollopen betekent dat veel dingen die je vanzelfsprekend vindt niet meer kunnen,” vertelt ze bij De Standaard. “Je kinderen worden niet uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes. Er zijn geen gesprekjes met andere mama’s aan de schoolpoort. Alle andere jongens hebben een hardere straatcultuur. Dan moet je hopen dat je zonen er niet in meegezogen worden.”

Ze zag hoe de taalvaardigheid van haar jongste zoon achteruitging. “Het Nederlands van je jongste zoon gaat erop achteruit. Of dat in de Pride Week alle regenboogvlagjes die leerkrachten hadden opgehangen, vertrappeld of verscheurd werden. En dat leerkrachten daar niet op durven te reageren.” Voor haar was de maat vol: “Mijn jongste zoon zat als enige autochtoon in de klas. Dat wil je niet als ouder. Er is bovendien geen sprake van multicultuur, maar van een monocultuur, de islamitische.”

Scheiding binnen scholen
Ook op scholen die zich profileren als divers, zien ouders dat wit en zwart uit elkaar worden gehouden. Farah Mehdaoui beschrijft bij De Standaard hoe haar kinderen elk jaar in aparte klassen terechtkomen. “De directie ontkent dat ze met opzet de klassen hebben verdeeld in wit en divers. Maar een snelle blik naar de klaslijsten verraadt elk jaar iets anders.”

Veel ouders spreken over schaamte of schuldgevoel. Ze geloven in diversiteit, maar willen hun kinderen beschermen. Een moeder uit Gent verwoordt de spanning tegenover De Standaard: “Ik geloof erg in een inclusieve samenleving en wil die waarden aan mijn kinderen doorgeven, maar ik wil hun ook alle kansen geven. De scholen met een wit publiek staan vaak bekend als goede scholen met een hoog niveau. Kun je het de ouders dan kwalijk nemen dat zij daarvoor kiezen?”

Dat is nog niet alles. Vrouwelijke leerkrachten worden steeds vaker geïntimideerd door islamitische leerlingen in het Vlaamse onderwijs. Docenten worden geconfronteerd met beledigingen, seksuele opmerkingen en zelfs fysiek geweld. Dit blijkt uit onderzoek van HLN, waarbij 19 leerkrachten uit heel Vlaanderen hun ervaringen deelden.