Het gaat om Ibraheem Bashtarzi (40), zijn vrouw Nour Alzebi (33) en hun twee kinderen. In 2011 ontvluchtten zij Syrië vanwege de burgeroorlog. Ze kwamen terecht in Egypte, waar ze zich vestigden, werk vonden en een stabiel bestaan opbouwden. Ibraheem werkte er als salesmanager bij een facilitair bedrijf. Daarvoor was hij in Syrië docent Frans.

Toch besloot het gezin in 2022 opnieuw te vertrekken. Niet vanwege oorlog of direct gevaar, maar vanwege het gebrek aan onderwijsmogelijkheden voor hun oudste zoon Yazan, toen vier jaar oud. “In Egypte kunnen kinderen van buitenlandse ouders niet gewoon naar school,” zegt Ibraheem tegenover DalfsenNet. “Ze hebben geen recht op onderwijs.” 

Van Egypte naar Nederland
Nederland werd hun nieuwe bestemming. De broer van Ibraheems vrouw woonde er al, en volgens hem bood Nederland betere kansen. “Ik begreep dat ik met mijn kennis en achtergrond wel werk zou kunnen vinden,” zegt hij.

In 2022 diende het gezin een asielaanvraag in. Na negen maanden kregen ze de status van erkende vluchteling. Ze verbleven een jaar in het AZC in Zwolle, waar Ibraheem taallessen volgde en vrijwilligerswerk deed als vertaler en teamleider bij het COA.

Eind 2023 kregen ze een woning toegewezen in Nieuwleusen. Daar werkt hij nu als vrijwilliger in de sociale tuin van Nieuwleusen Synergie, waar groenten worden verbouwd voor de voedselbank. Ook geeft hij via het Jeugdsportfondsfietsles aan kinderen en nieuwkomers.

Nieuwe start in Nieuwleusen
Bashtarzi zegt zich thuis te voelen in het dorp. “Mensen in dorpen zijn vaak vriendelijker dan in de stad,” vertelt hij. “We zijn hier goed opgevangen. Het is rustiger en beter voor de kinderen.”

Hij volgt een taalstage aan het Agnieten College, waar hij meeloopt bij Franse lessen. Zijn doel is om in de toekomst zelf weer als docent te werken. “Maar eerst moet ik goed Nederlands leren spreken,” zegt hij. “Dat moet als je Nederlandse leerlingen Frans wilt leren.” 

Discussie over het asielstelsel
Het verhaal van Bashtarzi werpt vragen op over de grenzen van het Nederlandse asielbeleid. Het gezin leefde jarenlang veilig in Egypte, met werk, woning en inkomen. Er was geen sprake van oorlog of vervolging. Toch werd hun aanvraag in Nederland goedgekeurd.

Volgens de Vluchtelingenconventie van Genève is asiel bedoeld voor mensen die vervolging of gevaar lopen in hun land van herkomst. In de praktijk blijkt Nederland echter ook bescherming te bieden aan gezinnen die elders al een veilig bestaan hebben opgebouwd, mits zij formeel geen duurzaam verblijfsrecht in dat derde land hebben.

Dat maakt het beleid volgens critici vatbaar voor rek en willekeur. Ibraheem en zijn gezin kregen niet alleen bescherming, maar ook een woning, inburgeringscursus, taalonderwijs en leefgeld. Ibraheem is hoe dan ook dankbaar voor de kansen die hij krijgt. “Ik bereid me voor op een toekomst in Nederland,” zegt hij. “Ik verwacht niet dat Syrië snel een veilig land wordt.”