De Sustainable Development Goals (SDG) van de Verenigde Naties bestaat uit zeventien doelen voor het jaar 2030, zoals geen armoede, geen honger, schoon water en een goede gezondheidszorg. Een groot deel van het Europees Parlement is groot voorstander van de doelen en wil ze graag dat ze 'leidend worden voor het beleid van alle Europese overheden op alle niveaus', schrijft Roos in zijn ingezonden opiniestuk bij Elsevier.
Maar zelf heeft Roos twijfels over de échte nobelheid van de SDG's. Volgens Roos hullen de SDG's zich namelijk in een soort travestie. Niemand kan namelijk tegen doelstellingen als 'geen armoede', stelt Roos, maar wél tegen het beleid dat hiervoor wordt voorgesteld, zoals de invoering van een Universeel Basisinkomen (UBI).
Hetzelfde geldt voor het doel 'geen honger', dat in de praktijk erop neerkomt om meer 'genetisch gemodificeerd voedsel' in te voeren, aldus Roos. Al met al gaat er volgens Roos een 'ideologische agenda' schuil achter de SDG's, dat resulteert in een 'technocratisch bestuur dat ver van burgers afstaat'.
Democratisch defect
Daarnaast zijn de SDG's niet goed voor de democratie, vindt Roos. Hoewel de doelen ingrijpende en fundamentele gevolgen kunnen hebben, is de gewone bevolking volgens hem niet goed genoeg hiervan op de hoogte. Ook in het Europees Parlement is er weinig echte oppositie tegen de SDG's, stelt hij.
Ondertussen zijn de VN en de EU juist 'continue bezig' met de SDG's, vertelt Roos. Dit baart hem zorgen: 'Wanneer zulke grote organisaties al hun macht gebruiken om deze agenda erdoor te drukken, terwijl debat over deze onderwerpen uitblijft, dan wordt de democratie ondermijnd.'
'Veel geld gemoeid'
Met de toepassing van SDG's is 'veel geld gemoeid', schrijft Roos. Daarom is het volgens hem niet gek dat de SDG's vooral worden geïmplementeerd via publiek-private samenwerking. Multinationals, filantropische instellingen, banken en fondsen werken dan samen met overheden om bepaald politiek beleid aan te sturen.
Maar hierover maakt Roos zich grote zorgen: 'Intussen hebben ook ngo’s als WWF, Oxfam en Save the Children op den duur meer invloed op het beleid dan kiezers. Waar is de democratie?' Ondertussen vreest Roos zelfs voor een 'oligarchie en ngo-cratie'.