Volgens De Vos is de energieproductie in Nederland gedaald tot eenderde van wat het een decennium geleden was. Dit ziet zij als geen toeval, maar een bewuste keuze die voortkomt uit klimaatbeleid. Ze wees met name op de sluiting van de Groninger gaskraan. “Putten worden nu zelfs met cement dichtgestort,” stelde ze kritisch.

De Vos bekritiseerde de nadruk op groene energiebronnen zoals waterstof, wind- en zonne-energie. Ze noemde deze alternatieven "niet rendabel" en wees op de afhankelijkheid van back-ups voor deze energiebronnen. “Waterstof is zes keer duurder dan aardgas,” verklaarde ze. “Als de energierekening nu al hoog is, wacht dan maar een paar jaar.” Bovendien merkte ze op dat wind- en zonne-energie slechts 12% van het totale energieverbruik dekken, wat een volledige omschakeling volgens haar onhaalbaar maakt.

De Vos betwijfelde het narratief van een klimaatcrisis en verwees naar historische voorbeelden van natuurlijke klimaatveranderingen, zoals de koude winters afgebeeld door Hollandse meesters en de warme periodes rond het jaar 1000. Ze stelde dat het effect van Nederlands klimaatbeleid onmeetbaar klein is: “Het scheelt 0,00007 graden volgens het KNMI. Dat is nutteloos.”

Als alternatief pleitte De Vos voor de heropening van de Groningse gasvelden. Ze stelde voor de bewoners ruim te compenseren en woningen aardbevingsbestendig te maken. De trillingen door gaswinning noemde ze “nauwelijks voelbaar” en daarom geen reden om het gasveld gesloten te houden.