Hoe de rechten van de Nederlandse burger middels omwegen illusoir worden gemaakt
In mijn eerdere column besprak ik de uitdagingen rondom urgentieverklaringen voor huisvesting in noodsituaties, waarbij ik de schijnwerper richtte op de complexe en vaak onrechtvaardige praktijken van gemeenten. Ik sprak over het toepassen van onredelijke eisen en drempels voor Nederlandse burgers, met als doel het aantal toegekende urgentieverklaringen kunstmatig laag te houden, zodat de meerderheid van de beschikbare en schaarse sociale huurwoningen naar asielzoekers gaat. Nu duik ik dieper in een ander verontrustend aspect van het huidige beleid dat bijdraagt aan de stijgende dakloosheid in Nederland.
Een opvallende tegenstrijdigheid in ons huidige systeem is het principe van 'zelfredzaamheid'. Dit beginsel lijkt als een rode draad door het beleid te lopen, waarbij van burgers wordt verwacht dat ze bijdragen aan de maatschappij. Echter, wanneer dezelfde burgers zich in een kwetsbare situatie bevinden en hulp zoeken, worden zij vaak afgewezen op basis van dit principe.
