Waarom zorgen we voor iedereen, behalve onze eigen mensen?
In een land waar we voor vluchtelingen warme maaltijden, onderdak en hulp regelen, valt het des te harder op wanneer een gewone Nederlander geen enkele vangnet vindt. Een vrouw in Montfoort, slachtoffer van identiteitsfraude, slaapt noodgedwongen in haar auto. Ze is niet verward, niet verslaafd, maar slachtoffer van criminaliteit. Desondanks is er geen crisisteam, geen opvang, geen plek voor haar. Hoe kan het dat we mensen van ver zo goed weten op te vangen, maar soms tekortschieten voor wie hier geboren en getogen is? Daarom doet journalist Sjoukje Dijkstra een oproep in dit artikel.
Soms lijkt het alsof de wereld mij mensen toevertrouwt. Het gebeurde me eerder, op een regenachtige middag ergens langs een rotonde in een andere stad. En nu weer, hier in Montfoort. Een ontmoeting die me niet meer loslaat. Een vrouw - een Nederlandse vrouw - die in haar auto slaapt. Niet even tijdelijk, maar omdat er niets anders meer kan. Ze is niet verslaafd, niet gevaarlijk, niet verward. Nog geen maand geleden had zij een bed en een fijn huis maar als gedupeerde van een knap staaltje identiteitsfraude, valt zij overal buiten de boot. Hier zijn namelijk geen speciale crisisteams voor. Geen plek. Geen bed. Geen opvang. Geen kader waar ze in past.
Het is schokkend hoe moeilijk het is om hulp te vinden voor mensen als zij. Dakloos zijn in eigen land? Dan is er gek genoeg niemand die je opvangt. Geen asielzoekerscentrum, geen Vluchtelingenwerk. Dit is geen derdewereldland. Dit is ons land. Mijn land. Jouw land.
Toen mensen uit Oekraïne kwamen, stonden er kamers klaar. Er werd kleding gebracht, er werden warme maaltijden gekookt. We zijn een gastvrij land. En dat is iets om dankbaar voor te zijn. Ik wil geen harde vergelijking trekken, maar in dezen worden Nederlanders benadeeld.
Het knaagt. Waarom is diezelfde gastvrijheid er niet voor mensen die hier geboren en getogen zijn? Die hun hele leven lang hebben gewerkt, en nu - door wat voor omstandigheden dan ook - in een auto slapen met de ruiten beslagen van de kou?
Is Nederland eraan gewend geraakt? Misschien vallen ze minder op of zijn we te bevooroordeeld en denken we dat alles wel prima geregeld is in ons zorgstaatje? Wat kunnen we doen voor mensen die vallen tussen wal en schip, want ik geloof oprecht dat we iets kunnen doen voor deze groep. Daarom een dringende oproep: Deze capabele vrouw - deze dochter van onze samenleving - slaapt vannacht in haar auto. In Montfoort. Misschien vlak bij jouw straat. Misschien onder die boom waar je elke dag langsfietst.
Heeft iemand een logeerkamer, een plekje in een tuinhuis? Een veilige plek waar ze tot rust mag komen, even mens mag zijn? Tegen vergoeding desnoods. Liefde is niet altijd gratis, maar hulp mag wel haalbaar zijn.
Reacties kunnen naar sjoukjed80@gmail.com.
