Wie een ziek of gewond kind ziet, wil iets dóén. Ingrijpen. Handelen. Helpen. Een volstrekt menselijke, gezonde reflex. Maar niet eentje waar een verstandig volksvertegenwoordiger impulsief naar zou moeten handelen. Politiek bedrijven is niet alleen keuzes maken, maar ook de consequenties van die keuzes overzien, dragen en kunnen uitleggen. Dat is een les uit de vluchtelingencrisis van 2015, toen Bondskanselier Merkel aanvankelijk de grenzen dichthield, tot ze werd geconfronteerd met de tragische foto van de verdronken Syrische peuter Alan Kurdi op een Turks strand. “Wir schaffen das,” sprak ze, en de rest is geschiedenis: miljoenen migranten, een ontwricht politiek landschap, en een samenleving die tot op de dag van vandaag worstelt met de gevolgen van dat moment van morele impulsiviteit.