Met enige regelmaat klinkt de stelling dat wij, in het rijke Westen, leven in het gelukkigste tijdperk van de menselijke geschiedenis. Er is gemak, vrede, vooruitgang, veel ruimte voor zelfontwikkeling en vertier. Niet voor niets luidt het credo van vandaag de dag: “Als je maar gelukkig bent.” En toegegeven: na eeuwenlang zwoegen staat de westerse samenleving er gunstig voor. De welvaart nam aanzienlijk toe, oude machtsstructuren werden opgeheven. Tegenwoordig krijgen burgers de mooiste beloftes voorgespiegeld van roem en gelukzaligheid. Maar tegelijkertijd zijn er symptomen die dit tegenspreken; zo rijzen de mentale problemen en de hoeveelheid zelfmoorden onder burgers de pan uit. Klopt de belofte dus eigenlijk wel? Heeft de moderne burger inderdaad het voorrecht tegenwoordig gelukkig te mogen zijn, zelfs ‘gelukkiger dan ooit’?