Waarom is het theoterrorisme zo’n succes?

Hoe is het mogelijk dat het theoterrorisme, 33 jaar na de introductie daarvan met Khomeini’s fatwa over Rushdie (1989), nog steeds zo’n ongelooflijk succes is? Waarom heeft het zijn aantrekkingskracht nog niet verloren?
Nou ja, dus wel vanwege dat succes. In 2002 schreef de Amerikaanse advocaat Alan Dershowitz Why Terrorism Works: Understanding the Threat, responding to the Challenge. Maar van alle vormen van terrorisme zijn verschillende vormen min of meer op de achtergrond geraakt. Het terrorisme van de IRA en van de ETA bijvoorbeeld. Maar “theoterrorisme”, terrorisme met een beroep op de wil van God, is alive and kicking.
Het is ook een enorm eenvoudige succesformule. Khomeini vaardigde in 1989 zijn doodsvonnis uit over de Britse schrijver. En de westerse wereld heeft daarop geen ander antwoord kunnen vinden dan Rushdie levenslang een “bewakingsregime” aanbieden. De fatwa wordt niet herroepen. Van tijd tot tijd wordt de beloning op een geslaagde aanslag zelfs herhaald. Dat betekent dat de westerse wereld levenslang een schrijver met bewakers moet laten rondlopen als een zichtbare manifestatie van de macht van het theoterrorisme. Ondertussen putten die westerse leiders zich uit in retoriek over “verschrikkelijk”, “ongehoord”, “we zullen niet buigen”, enzovoorts.
Maar met de open grenzen kunnen theoterroristen in en uit lopen. Ook in Nederland. Betekent ook iets voor onze Rushdie in de polder, Wilders.
--------------------------
Paul Cliteur is de schrijver van Theoterrorism v. Freedom of Speech: from Incident to Precedent (2019).