Europese Commissie wil 2.000 miljard euro: wie stopt de geldhonger?
De Europese Commissie jaagt opnieuw op meer geld. In Brussel groeit de begroting sneller dan de controle erop, terwijl nettobetalers zoals Nederland al miljarden extra moeten ophoesten voor coronaschulden, nieuwe heffingen en oplopende afdrachten. Rekenkamers slaan al jaren alarm over ontbrekende verantwoording, mislukte hervormingen en een Unie die steeds verder uit koers raakt. In deze analyse laat Eric Ypma zien hoe die geldhonger werkt, wat het Nederland kost en waarom de Brusselse plannen steeds lastiger uit te leggen zijn aan gewone belastingbetalers.
De Europese Commissie wil voor de nieuwe begroting, 2028-2034, veel meer geld. De geldhonger van de EU kent geen grenzen. Met de "geldhonger van de EU" bedoelen we de publieke discussie en politieke debatten over de omvang en besteding van de EU-begroting, die gefinancierd wordt door bijdragen van de lidstaten. De discussie gaat niet alleen over de hoogte van de afdrachten, maar ook over een kritische blik op de uitgaven van EU-gelden, en de verbetering van de kwetsbare verantwoording en controle. De Europese Rekenkamer heeft nog nooit een betrouwbaarheidsverklaring afgegeven als een teken van goede verantwoording over de besteding van EU-geld. De EU heeft helemaal niet meer geld nodig, maar de discussie moet gaan over hoe het geld beter kan worden besteed.
