Adolescence is geen analyse, het is activisme

Netflix en Beeld & Geluid gaan samenwerken om van de serie Adolescence lesmateriaal te maken voor Nederlandse scholen. Een besluit dat op het eerste gezicht nobel lijkt — kunst inzetten om maatschappelijke thema’s bespreekbaar te maken. Maar wie iets verder kijkt dan de fraaie cinematografie, stuit op een ander verhaal. Een verhaal waarin nuance ontbreekt, ideologie de overhand krijgt en jonge mannen worden gereduceerd tot karikaturen van een ‘probleemgroep’.
Laat ik vooropstellen: Adolescence is audiovisueel vakwerk. Sterk geschreven, goed geacteerd en schrijnend realistisch. Maar onder die artistieke glanslaag schuilt een narratief dat meer weg heeft van politiek pamflet dan van maatschappelijk drama. De serie pretendeert een inkijk te geven in de belevingswereld van een radicaliserende jongere, maar kiest daarbij voor een wel heel gerichte en modieuze zondebok: de jonge – eventueel seksloze (lees: incel) blanke man.