Claire uit Ter Apel voelt zich onveilig in eigen straat: 'Dag niet over mijn schouder gekeken zie ik als vooruitgang'
Elke ochtend werpt ze een blik over haar schouder. Niet uit gewoonte, maar uit noodzaak. In haar eigen straat, in haar eigen dorp, voelt ze zich niet meer veilig. Claire uit Ter Apel (echte naam bij redactie bekend) woont langs een route die dagelijks door tientallen asielzoekers wordt gebruikt op weg naar het centrum. Wat begon als een ongemakkelijk gevoel, is uitgegroeid tot een constante staat van waakzaamheid. “Ik kijk standaard over mijn schouder als ik de deur uitga”, zegt ze. “Dat is mijn nieuwe normaal geworden.”
In een gesprek met NieuwRechts vertelt Claire hoe haar woonplaats langzaam veranderde. Niet door een ramp of een crisis, maar door iets veel sluipenders: dagelijkse overlast die zelden wordt benoemd. Ze beschrijft hoe ze wordt nageroepen, uitgelachen en achtervolgd. Soms staan er mannen voor haar raam die naar binnen staren. Soms roepen ze dingen als ze langsloopt. En dat gebeurt vaker dan ze lief is – wekelijks, soms zelfs meerdere keren per week.
