Lagarde keek terug op de financiële crises van de afgelopen decennia en concludeerde dat strengere regels altijd de redding waren. Volgens haar moeten die regels niet worden versoepeld, maar juist uitgebreid. “Policymakers moeten niet wachten op een nieuwe crisis,” zei ze. “Het is imperatief om ook niet-banken onder streng toezicht te brengen.”

Met die “niet-banken” doelde Lagarde op investeringsfondsen, verzekeraars en andere instellingen. Ze groeien snel, maar volgens haar zijn de regels voor deze sector “veel te licht”.

Oude recepten, nieuwe lagen papier
De boodschap was duidelijk: nóg meer EU-regels, nóg meer rapportages, nóg meer papierwerk. Lagarde presenteerde het alsof strengere kaders automatisch stabiliteit brengen. Voor banken en financiële instellingen betekent dit opnieuw dikkere dossiers, hogere kosten en nóg meer afvinklijstjes richting Brussel.

Zelfs gewone burgers en bedrijven zullen de gevolgen voelen. Elk extra laagje toezicht vertaalt zich uiteindelijk in strengere voorwaarden voor leningen, meer bureaucratie voor ondernemers en hogere kosten voor consumenten.

Lagarde erkende dat het huidige regelwerk al enorm complex is, maar stelde tegelijk dat het simpeler en “meer geharmoniseerd” zou kunnen. Ook dit betekent in de praktijk: Brussel beslist, nationale toezichthouders volgen. De ECB-president benadrukte dat er geen ruimte mag zijn voor “regulatory fatigue” – een vermoeidheid over de eindeloze reeks nieuwe regels.

Politieke boodschap in technocratisch jasje
De toespraak stond bol van technische termen en historische verwijzingen, maar de kern was eenvoudig: méér macht en zicht voor Europese toezichthouders. Lagarde presenteerde dit als de enige manier om toekomstige crises te voorkomen. Critici zullen het zien als het zoveelste bewijs dat de ECB niet alleen met rente en inflatie bezig is, maar ook steeds dieper het dagelijks leven binnendringt met regelgeving.

De conclusie van Lagarde was tekenend voor haar bestuursstijl: streng, centralistisch en overtuigd van haar gelijk. “Voorkomen is beter dan genezen,” sloot ze af, een citaat van Erasmus. Voor de EU-burger betekent dat vooral één ding: nog meer betutteling vanuit Frankfurt en Brussel.